Zasada Jednego Głosu

Zasada Jednego Głosu – wymóg, szczególnie istotny w komunikacji kryzysowej, by wszyscy przedstawiciele organizacji komunikującej się z otoczeniem lub pracownikami, przekazywali te same, spójne przesłania. Aby mówili „jednym głosem”.

Zasada ta w największym stopniu dotyczy organizacji posiadających wielu (zob.) messengers, czyli osób uprawnionych do wypowiadania się w imieniu firmy, zwłaszcza wobec mediów. Wielu „rzeczników” w szerokim tego słowa znaczeniu (a więc osób z mandatem do wypowiadania się), mają np. grupy kapitałowe, partie polityczne, ogólnopolskie firmy i organizacje o rozbudowanej strukturze jak policja, firmy telekomunikacyjne, czy służba celna.

Przedstawiciele tych rozbudowanych struktur muszą być spójni w przekazywanych treściach, niezależnie od tego, czy np. wypowiadają się wobec mediów w Gdańsku, czy wobec władz kontrolnych w Rzeszowie. Zasada Jednego Głosu powinna być realizowana także w komunikacji wewnętrznej, tzn. kierownicy każdego szczebla powinni w dół komunikować do pracowników te same Kluczowe Przesłania.

Zarówno w komunikacji zewnętrznej, jak i wewnętrznej niespójne lub sprzeczne komunikaty różnych przedstawicieli tej samej organizacji zmniejszają jej wiarygodność obnażając wewnętrzne różnice zdań, konflikty, albo co najmniej wewnętrzny chaos komunikacyjny.

W Polsce łamanie Zasady Jednego Głosu najczęściej obserwować można w przypadku partii politycznych. Od 1989 roku to właśnie sprzeczność przekazów przedstawicieli tego samego ugrupowania była jedną z głównych przyczyn spadków notowań tych skłóconych wewnętrzne partii, a w konsekwencji nawet znikania ich z areny politycznej. AŁ